Op 2 mei om vijf uur in de vroege ochtend vertrok het nieuwe blauwe busje van Koos Roerig op weg naar Vinatouri in Roemenië.
Dit keer gingen Adriana en Kees van der Plas mee. Het busje was weer zoals altijd afgeladen vol, nu met elf, in de jaren opgespaarde, bontjassen, die uitgedeeld konden worden aan die mensen die in heel tochtige bouwvallige huisjes wonen, waarvan je je afvraagd hoe ze ooit de winter door kunnen komen.
De heenreis verliep voorspoedig. Op het afgesproken tijdstip (rond etenstijd, 18.00 uur) kwamen ze bij vrienden aan in Hongarije. Dit zijn mensen, die elk jaar klaarstaan met de lekkerste dingen en altijd heel geinteresseerd vragen naar en meeleven met de mensen in Katwijk en Roemenie.
De volgende dag voerde de reis eerst naar de tante van Adriana. Elk jaar wordt zij, die zoveel zorg gedragen heeft voor Adriana toen ze nog klein was, met een bezoekje vereerd.
Daarna werd de reis vervolgd naar het kndertehuis. Daar stonden de kinderen al op de uitkijk, vergezeld door de twee honden en een tiental kippen. Die kippen heeft Klaske verleden jaar meegenomen vanuit Holland en zij zijn al aan de leg. De bedoeling is dat deze kippen elke dag een ei gaan leggen en dat de buren ook kuikentjes krijgen, zodat zij ook af en toe een eitje kunnen eten.
Het was een heel warm en enthousiast welkomscommittee. Ieder kind kreeg een zakje paaseitjes en een cadeautje. Die paaseitjes hadden ze gekregen van Jamin (vier dozen), omdat ze over waren gebleven. Kennelijk is Pasen dit jaar zo vroeg geweest dat het al voorbij was voordat de versnaperingen in huis gehaald waren.
De vrachtwagen met goederen was de vorige week al gearriveerd en gelost, zodat we de volgende dagen konden beginnen met het ronddelen aan de gezinnen.
Dit keer is ook een bezoekje gebracht aan Helena. Dat was geen eenvoudige opgave, want we wisten niet precies waar ze woonde. Ze is getrouwd, heeft een kind, een schatje, zoals je wel kunt zien. Maar het gaat niet zo goed met haar. Ze durfde niet echt veel te praten, zei wel dat ze naar "huis" (dat is ons kindertehuis!) terugverlangde. Haar man drinkt, ja en ellemdig genoeg is dat geen uitzondering in Roemenie. Dus van de blijde, stralende Helena was niet veel over. Een zorgelijke situatie, waarvoor wij uw gebed vragen.
We hebben haar wat kleertjes gegeven en wat huisraad, maar verder kunnen we weinig contact met haar onderhouden, want ze heeft geen telefoon. Misschien geeft af en toe een kaartje vanuit Katwijk haar goede moed.
In het kindertehuis heerst een blijde, warme sfeer, zoals op de video is te zien.
Elke avond voor het slapen gaan is er een tijd voor stoeien en plezier maken met elkaar en daarna vouwt iedereen de handen en wordt stil voor het kringgebed. Klaske heeft dit zo ingevoerd en het is geweldig om te zien hoe deze kinderen zo vertrouwd met elkaar en met hun Schepper omgaan. Ook al kunnen wij het niet verstaan, op de video kun je zien dat ze alles aan de Heere voorleggen, vertellen wat er gebeurd is die dag en vragen of Hij deze nacht over hen waken wil, en of Hij bij een ieder wil zijn en wil helpen bij een ieder die in nood is.
Tijdens het verblijf in het kindertehuis kreeg Klaske het bericht dat haar moeder nu ook ernstig ziek is. Het zag er heel zorgelijk uit en Klaske is ook direct naar Holland vertrokken. Gelukkig wist ze zich gedragen op het gebed van "haar kinderen", kon ze direct gaan omdat wij de honeurs konden waarnemen in het uitdelen van de aangekomen goederen. Nu ik dit schrijf is er meer duidelijkheid gekomen over de ziekte van de moeder van Klaske. Ze hoeft niet meer in het ziekenhuis te verblijven, maar ze nog wel onder behandeling.
Er zijn dit keer veel scholen bezocht. Elk kind werd van nieuwe kleren voorzien en kreeg een zakje paaseitjes. Dat was een prachtig gezicht. De kinderen wisten eerst niet wat ze er mee aan moesten, namen er eentje en glunderden bij het proeven van deze lekkernij. Maar daarna werd de zak bewaard om het thuis te kunnen laten zien. Maar we waren er niet alleen om uit te delen, maar ook om te inspecteren of de toiletten en andere benodigdheden nog steeds intact en gebruikt werden. Dat was gelukkig het geval, zodat we met een gerust hart weer huiswaarts konden keren.
Ook zijn we naar dorpjes gereden in de omtrek en hebben veel kinderen in nieuwe kleren gestoken. Dat was ontzettend fijn. Want vooral kinderkleding is hard nodig in dit gebied van Moldavië. Roemenië wordt waarschijnlijk snel welvarender, mede door het geld voor de infrastructuur die ze gekregen hebben van de Europeese Unie, maar de allerarmsten kunnen van deze opbouw niet profiteren. De wegen bij hen zijn nog stoffig en bij regen erbarmelijk slecht. Er zijn geen winkels, er is weinig werk. Het lijkt in deze opbouwfase "vergeten gebied".
Voor ons is dat een reden om nog door te gaan met de stichting ADAPOST, omdat ze onze hulp juist nu heel goed kunnen gebruiken. Hel is daarom zo fijn dat we in Katwijk altijd op uw meeleven en steun kunnen rekenen voor dit goede doel. Onze hartelijke dank hiervoor.
